De oprichting van P.A.C.T. of « Eindelijk een Progressief Theaterinitiatief »
Alhoewel men in Aalst een overvloed aan toneelverenigingen heeft, bovendien nog een Academie bezit, waar een toneelafdeling aan verbonden is, vind ik de oprichting van P.A.C.T. een initiatief dat door échte theaterliefhebbers op z’n minst zou moeten worden toegejuicht, om niet te zeggen gestimuleerd.
Initiatieven, alternatieven en progressieven zijn, en zullen in de loop der tijden steeds bekritiseerd worden, wat niet wegneemt dat door inzet, volharding en idealisme deze projecten toch worden gerealiseerd en niet zelden ontpoppen de felste sceptici zich dan tot de ferventste aanhangers.
Het ligt niet in mijn bedoeling om hier citaten neer te pennen van grote filosofen, die op een intellectualistische wijze uiteengezet hebben wat theater nu eigenlijk is of zou moeten zijn.
Ik zal wel een poging ondernemen om uit eigen ervaring en intuïtie oprecht weer te geven waarom ik mij aansluit bij de idee van P.A.C.T.
Traditie en dus ook onze theatertraditie mag men niet zonder meer afbreken en verwerpen, maar ik denk wel dat het noodzakelijk is om het soms in vraag te stellen, ja er zelfs een alternatief voor te zoeken. Alternatief niet om het alternatief, maar omdat er daadwerkelijk behoefte is aan een andere formule, een ander concept, een andere aanpak.
Theater is voor mij geen echt theater wanneer men zich beperkt (jaarlijks) tot een boulevardkomedie en een karameltragedie, wanneer men deze genres kiest uit financieel oogpunt, wanneer men 6 maanden repeteert om dan uiteindelijk een 6-tal voorstellingen te brengen, wanneer men niet weet of geen rekening houdt met het feit dat er buiten tekstanalyse en plaatsing ook nog zoiets bestaat als bewegingsleer (het zich bewust zijn van de speelruimte), wanneer diverse theaterverenigingen onderling onderscheiden worden door een politieke tint en dan ook nooit tot een echte samenwerking komen, wanneer theater uit laksheid of artistieke onkunde geen cabaret, music-hall of poëziespektakel kan zijn, met andere woorden wanneer theater nooit eens progressief mag zijn, maar door bepaalde structurele en/of traditionele normen aan een bepaald imago zit vastgeankerd.
Juist om al die redenen ben ik als jeugdig theaterliefhebber de mening toegedaan dat de idee die achter P.A.C.T. schuilt deze zaken kan veranderen.
Zoals ik reeds heb aangehaald, zal dit project door diverse individuen en groeperingen niet van kritiek bespaard blijven.
Nochtans geloof ik dat ettelijke jaren geleden, de oprichting van de nu gereputeerde toneelverenigingen ook niet van een leien dakje gelopen is.
Het nogal frequent aangehaalde argument van een overladen werkschema vind ik typerend voor de houding van de zgn. contra-aanhangers. Een banale, maar ik dit geval efficiënte vergelijking is deze tussen de acteur en de duivenmelker! Iemand die op een ietwat ernstige manier het duivenspel tot hobby heeft gekozen zal zeker evenveel tijd steken in zijn liefhebberij dan een acteur die toetreedt tot het initiatief van P.A.C.T.
Auteur : Carole Dejonckheere
|