10/05/2015 | dirk De Ridder
‘k Zat er beduusd bij toen de voorstelling was afgelopen. Ik kon zelfs moeilijk applaudisseren, zo aangedaan was ik. Het was dan ook ‘gruwelijk’ goed.
Van op de laatste rij, helemaal bovenin, was het net of ik woonde een meervoudige dissectieles bij.
Je maakt het mee hoe de een na de ander ongenadig gefileerd wordt door de een na de ander. Te gaar gedreven binnen een soort van slachthuisvloer of -bak, in roestrode faience. De kleur van geronnen bloed. Onder de aftandse chique tapijten -het verbeelde laagje cultuurvernis- vermoedde je een gore vloer met afvoergeul langs waar het bloed wordt afgevoerd. Nee, dit was echt geen avondje divertissement, maar nogmaals: ‘gruwelijk’ goed.
Dit scènebeeld, deze enscenering en deze regie zijn dan ook ronduit subliem. Ik had vooraf de brochure gelezen en wist echt niet wat te verwachten, maar dit sloeg werkelijk alles. Supreme creativiteit en dito verbeeldingskracht bij de maker(s).
Voorts een vrij homogene cast, met voor mij twee uitschieters. Enerzijds de actrice die Lena speelde – ongemeen goed in alle registers, mede gedragen door een exuberant-expressieve lichaamstaal. Anderzijds hij die weerga- loos de exhibitionist speelde. Zijn sobere, haast ingetogen speelstijl maakte hem aandoenlijk groots. Zo werd het allengs ook geloofwaardig dat de “abnormale” veruit de meest menselijke was naast deze shit-familie van zoge- naamd "normale" creaturen.
Eén opmerking. Lag het aan de akoestiek, aan mijn ouder wordend gehoor, of toch ook aan het stembereik van sommigen, maar ik heb pakweg 20% van de tekst moeilijk tot niet verstaan. Maar niettemin vond ik het dus uit- zonderlijk goed. Stel dat ik vooraan had gezeten en de volle lading meegekregen, ik had er wellicht nog gezeten.
Aan ’t bekomen…
|